سخنی با خوانندگان فهیم کتاب دست نوشته های شکست پلی تا موفقیت

اگر چه خوانندگان عزیز و دوستان گرامی کتاب در این 3 سالی که کتاب ))دست نوشته های شکست پلی تا موفقیت((  منتشر شده است لطف بسیاری به این کتاب داشته اشت و بنده را شرمنده کرده اند اما با این وجود این کتاب دارای نقایص عدیده ای به ویژه از لحاظ نگارشی و تایپی است.در سال 1391 با اینکه در گیر مطالعه کنکور کارشناسی  ارشد بودم و اصلا فرصت بازبینی کتاب را نداشتم و می دانستم که هنوز کتاب دارای ایراداتی است،  بنده مصر بودم که در همان سال کتاب را چاپ کنم  چرا که هنوز در آن سال در اوج مشکلات و مسائل سخت زندگیم بودم که شاید سالها بعد شرح حالی از این وقایع را منتشر کنم. در آن زمان  در آغاز زندگی مستقل فکری که هر انسانی از گذار از دوره نوجوانی به جوانی دیر یا زود با آن رو به رو می شود در اوج دشواری هایی بودم که باتوجه به توان اندکم در ان سالهای برایم بسیار دشوار  می نمود و تحمل آنها را نداشتم...مشکلاتی که روز به روز بیشتر مرا به سوی باتلاق نیستی و نابودی سوق می داد  بعد از جست و جو و مطالعه  بسیار در میان کتاب ها و سخنرانی ها  حوزه موفقیت و روانشانسی و کند و کاو در سخنان حکیمانه بزرگان و انسان های موفق تاریخ بشریت حاصلی جز  آشفته تر کردن دنیای ذهنم نصیب من نشد.همانطور که در کتاب هم گفته ام حرف­های قشنگ و پندآموزی که این کتاب ها و سخنرانی ها موج می زد در کنار همه­ی عظمتشان برایم اندکی غریبه بود، دوست داشتم علاوه بر اینکه  پای صحبت انسان­های بزرگ بنشینم، کسی را پیدا کنم که قدری همدرد و همرنگ من باشد. متأسفانه و شاید هم خوشبختانه، خواسته یا ناخواسته ما انسان­ها بیشتر از اطرافیان، هم سن و سالها و جامعه­ی اطراف خود و کسانی که شرایط ما را دارند الگو می­گیریم، شاید به این علّت که آنها برای ما قابل رؤیت­اند،آنها برای ما ملموس تر­اند تا انسانهایی که فرسنگ­ها از ما فاصله دارند.

مقایسه انگشتانمان ممنون! مقایسه خودمان نیز همچنین!

«ای نام تو بهترین سرآغاز...»

با سلام و هزاران درود به شما انسان دنبال سعادت

در این پست وب نوشت، مطلبی را در که تکمیل بخشی از  فصل هشت(بهتر است با خودمان رقابت کنیم نه با دیگران) کتاب «دست نوشته های شکست،پلی تا موفقیت» روزگاری نوشتم برای شما عزیزان قرار می دهم.انشاالله مفید باشد.

 

مقایسه انگشتانمان ممنون! مقایسه خودمان نیز همچنین!

و چه زیبا نادر خلیلی می نویسد: «اسب ها هرگز با هم مسابقه نمی دهند ما انسان ها هستیم که آن ها را به مسابقه می کشیم. اسب ها هنگامی که آزاد و سرمست‌اند به سرعت بادها می دوند. زنبورهای عسل نیز از هم پیشی نمی گیرند، همگی از گل ها کام دل برمی گیرند. و در پایان نیز کم تر از شهد گل نمی آفرینند. بال های یک پرنده با هم رقابت نمی کنند که به پروازش درآورند، و پرندگان نیز در یک دسته و در زمان پرواز از هم جلو نمی زنند، ولی همه ی آن ها به اوج می رسند. ما انسان ها نیز گله وار آفریده نشده ایم که با هم مسابقه زندگی دهیم، ما تک تک به وجود آمده ایم تا زیست کنیم و به اوج لایتناهی برسیم.» 
ما انسان ها نیز گَله وار آفریده نشده ایم که با هم مسابقه ی زندگی دهیم، ما تک تک به وجود آمده ایم تا زیست کنیم و به اوج های لایتناهی برسیم...!
.
.
.
تنها دویدن / نادر خَلی لی

ما می­توانیم پیشرفت و موفّقیّت خود را درمقایسه با رفتار و تلاش­­های قبلیمان مورد ارزیابی قرار بدهیم، هر انسان ظرفیت­ها، توانایی­ها و استعدادهای منحصر به فردی دارد که قابل مقایسه با هیچ کس دیگری جز خودش نیست، ترازوی  سنجش موفّقیّت ما گذشته­ی ماست، بهتر است در دوره­های مختلف زمانی یک ارزیابی شخصی در کلیه­ی حوزه­های زندگیمان داشته باشیم، از تحصیل گرفته تا کار، از میزان استراحت گرفته تا میزان درآمد و خرج روزانه. با داشتن یک ارزیابی دوره­ای می­توانیم به یک سطح بندی و مشخصه از ویژگی­های شخصی خود برسیم آنگاه این سطوح را با اهداف خود بسنجیم و خود را در دوره های مختلف زمانی تنها با خود مقایسه کنیم و اگر نیاز شد سعی کنیم ازالگوهایی که انسانهای موفق تبعیّت می کنند بهره ببریم، این یعنی مقایسه با خود!

فریاد سکوت

دراین پست وب نوشتم فصل ده کتاب دست نوشته های شکست، پلی تا موفقیت را برای شما عزیزان قرار می دهم.باتشکر از حضور شما

آنچه در ادامه می خوانید، شرح حالی است از زندگی من، البته باید بگویم که من شاعر نیستم، شعر من فارغ ز هر وزن است، سرشار از درد است. این دل نوشته ((فریاد سکوت)) نام دارد و بنده ی حقیر آن را با تمام وجود همراه با سبدی از عشق تقدیم می کنم به همه ی سوخته دلان ، حالت سوخته را سوخته دل داند و بس...

***
  سکوتم را نکن باور
 من آن آرامش سنگین پیش از قهر طوفانم
 من آن خرمن
 من آن انبار باروتم که با آواز یک کبریت
 جهانی شعله ور سازم
سکوتم را نکن باور
 سکوت من رضایت نیست
 غمم بهر شکایت نیست
 سکوت من جدال کوه و پولاد است
 صدای پرتو ذهنی
 به سوی ناکجاباد است
 سکوت من دویدن هاست
 صدای تیشه ی دنیا
 به روی ریشه ی رؤیاست
***