در حال حاضر غالب مراکز صنعتی و زیرساخت‌های حیاتی کشوری از سامانه‌‌های کنترل و اتوماسیون صنعتی، برای نظارت و کنترل فرآیندهای صنعتی استفاده می‌نمایند. این سامانه‌ها درگذشته به‌صورت جدا از سایر سامانه‌ها، ازجمله شبکه‌های داخلی و جهانی اینترنت به کار گرفته می‌شدند و این امر روشی در امن سازی این سامانه‌ها قلمداد می‌گردید. اتکا فراوان به این ممیزه، تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان این سامانه‌ها را از پرداختن به سایر لایه‌های امنیتی غافل کرده بود. استفاده از معماری و پروتکل‌های غیر امن و واسط‌های غیراستاندارد را می‌توان از نتایج این رویکرد دانست. به دلیل نیازمندی‌های جدید و توسعه فناوری، امروزه این قبیل سامانه‌ها‌ به‌تدریج با انواع جدیدتر جایگزین و به‌روزرسانی می‌گردند.

با توسعه سامانه‌های اسکادا و اتوماسیون، تجهیزات این سامانه‌ها به سمت اتصالات متقابل و برقراری ارتباط با سایر تجهیزات حرکت کرده‌اند. به‌مرور این سامانه‌ها از شبکه‌های نقطه‌به‌نقطه به معماری‌های ترکیبی با ایستگاه‌های کاری متنوع توسعه پیدا کردند. در سامانه‌های جدید از پروتکل‌ها و نقاط دسترسی ارتباطی مشترک در شبکه‌ها استفاده می‌گردد که این امر موجب دسترسی مستقیم و غیر‌مستقیم به این سامانه‌ها از طریق شبکه‌های مختلف (سازمانی، اینترانت و اینترنت) گردیده و آن‌ها را در مقابل تهدیدات سایبری آسیب‌پذیر نموده است.