-
دانشگاه نسل اول،
دانشگاه های آموزش محور هستند، که تا دهه اول انقلاب ادامه داشته به نام
دانشگاههای آموزش‌محور یا دانشگاههای آموزشی شناخته می‌شود که هدف و
وظیفه آن دانشگاه، ارائه آموزش و صدور مدرک تحصیلی از ویژگی‌های آن بوده و
برای توسعه کشور فقط به تربیت نیروهای مجرب آموزش‌دیده پرداخته که این از
محورهای اصلی دانشگاه نسل اول بوده است و فارغ‌التحصیلان آن برای امر تدریس
در دانشگاهها یا مراکز علمی و برای پر کردن پست‌های مدیریتی در صنعت کشور
آماده می‌شوند و آموزش نیروهای انسانی جامعه جهت آگاهی‌بخشی و افزایش سطح
آگاهی جامعه و تربیت نیروی انسانی برای انجام امور صنعتی و مدیریتی کشور
صرف می‌شد.[1]
-
دانشگاه نسل دوم، نیز دانشگاه های پژوهش محور هستند که با توسعه مرزهای دانش و پژوهش‌های بنیانی و تربیت نیروهای متخصص، نسل دوم دانشگاههای کشور پدیدار شده‌اند که این نسل از دانشگاه ضمن فعالیت‌های آموزشی مختص دانشگاه نسل اول توجه بیشتری به مباحث پژوهشی و کاربردی داشته و خروجی آن افزایش تعداد مقالات ایران در میان کشور‌های پیشرفته بود.[1]
- دانشگاه نسل سوم یعنی اینکه، دانشگاه دیگر صرفاً مکانی برای یادگیری یک سری آموزه‌های صرف نیست؛ همچنین دیگر مکانی نیست که فقط پروژه‌های تحقیقاتی را در راستای اهداف اقتصادی صنایع انجام دهد؛ بلکه علاوه بر آنکه تمام اهداف فوق را همچنان پیش می‌برد، فارغ‌التحصیلانی را به جامعه ارائه می‌دهد که دانش را در کنار پژوهش‌های کاربردی به خدمت گرفته و با نوآوری کار می‌آفرینند. دانشگاه کارآفرین یعنی علاوه بر تولید علم و تربیت نیروی انسانی مورد نیاز توسعه در راستای تجاری سازی علم و تأسیس شرکت های دانش بنیان قدم بر می دارد. دانشگاه کارآفرین علاوه بر تربیت دانش‌آموختگانی براساس مولفه‌های کارآفرینی و کارمندی، باید به توسعه و اشتغال و ثروت‌آفرینی توجه کند.[1]
- همانطور که در جدول بالا مشهود است و البته جالب توجه، دانشگاههای مطرح اخیرا به این سمت پیش می روند که از فضایی که دانشجو در آن کمترین ارزش را داشت به فضایی گذر کنند که دانشجو ها اصلی ترین سرمایه دانشگاهها به حساب می آیند و با محوریت دانشجو و سرمایه گذاری روی آن است که دانشگاه معنی پیدا میکند.
برای مشاهده ادامه مطلب روی فلش قرمز بالای پست کلیک کنید.
