دوره گذار به دانشگاه های نسل سوم

• دانشگاه نسل اول، دانشگاه های آموزش‌ محور هستند، که تا دهه اول انقلاب ادامه داشته به نام دانشگاه‌های آموزش‌محور یا دانشگاه‌های آموزشی شناخته می‌شود که هدف و وظیفه آن دانشگاه، ارائه آموزش و صدور مدرک تحصیلی از ویژگی‌های آن بوده و برای توسعه کشور فقط به تربیت نیروهای مجرب آموزش‌دیده پرداخته که این از محورهای اصلی دانشگاه نسل اول بوده است و فارغ‌التحصیلان آن برای امر تدریس در دانشگاه‌ها یا مراکز علمی و برای پر کردن پست‌های مدیریتی در صنعت کشور آماده می‌شوند و آموزش نیروهای انسانی جامعه جهت آگاهی‌بخشی و افزایش سطح آگاهی جامعه و تربیت نیروی انسانی برای انجام امور صنعتی و مدیریتی کشور صرف می‌شد.[1]
  

• دانشگاه نسل دوم، نیز دانشگاه های پژوهش محور هستند که با توسعه مرزهای دانش و پژوهش‌های بنیانی و تربیت نیروهای متخصص، نسل دوم دانشگاه‌های کشور پدیدار شده‌اند که این نسل از دانشگاه ضمن فعالیت‌های آموزشی مختص دانشگاه نسل اول توجه بیشتری به مباحث پژوهشی و کاربردی داشته و خروجی آن افزایش تعداد مقالات ایران در میان کشور‌های پیشرفته بود.[1]

• دانشگاه نسل سوم یعنی اینکه، دانشگاه دیگر صرفاً مکانی برای یادگیری یک سری آموزه‌های صرف نیست؛ همچنین دیگر مکانی نیست که فقط پروژه‌های تحقیقاتی را در راستای اهداف اقتصادی صنایع انجام دهد؛ بلکه علاوه بر آنکه تمام اهداف فوق را همچنان پیش می‌برد، فارغ‌التحصیلانی را به جامعه ارائه می‌دهد که دانش را در کنار پژوهش‌های کاربردی به خدمت گرفته و با نوآوری کار می‌آفرینند. دانشگاه کارآفرین یعنی علاوه بر تولید علم و تربیت نیروی انسانی مورد نیاز توسعه در راستای تجاری سازی علم و تأسیس شرکت های دانش بنیان قدم بر می دارد.  دانشگاه کارآفرین علاوه بر تربیت دانش‌آموختگانی براساس مولفه‌های کارآفرینی و کارمندی، باید به توسعه و اشتغال و ثروت‌آفرینی توجه کند.[1]

• همانطور که در جدول بالا مشهود است  و البته جالب توجه، دانشگاههای مطرح اخیرا به این سمت پیش می روند که از فضایی که دانشجو در آن کمترین ارزش را داشت به فضایی گذر کنند که دانشجو ها اصلی ترین سرمایه دانشگاهها به حساب می آیند و با محوریت دانشجو و سرمایه گذاری روی آن است که دانشگاه معنی پیدا میکند.

برای مشاهده ادامه مطلب روی فلش قرمز بالای پست کلیک کنید.

ملّا شدن چه آسان است، آدم شدن چه مشکل! مراکز آموزشی از «ملّاپروری» تا «آدم پروری»

این مقاله در  سی امین نسخه نشریه پویش(برگزیده سوم بخش نشریات سالانه فرهنگی اجتماعی افرا) دانشگاه صنعتی امیرکبیر به چاپ رسیده است.

-------------------------

ما ایرانی ها بارها و بارها این مثل شیرین ولی تلخ را شنیده ایم که «ملّا شدن چه آسان است، آدم شدن چه مشکل!». به نظر شما مراکز آموزشی موجود در کشور ما بیشتر دغدغه «ملّاپروری» دارند یا «آدم پروری»؟

بنده به شخصه به عنوان یکی از جوانان این کشور که بالغ بر 20 سال از عمر خود را در مقاطع مختلف این نظام آموزشی سپری کرده است ضمن تشکر و سپاس از همه عزیزانی که در این مراکز با کمترین چشم داشتی تلاش می کنند و عمر خود را وقف تربیت نسل های آتی می کنند، بیشتر احساس کرده ام که دغدغه اصلی مراکز آموزشی تربیت انسان هایی با سواد و به اصلاح این مثل «ملّا»  است تا تربیت انسان هایی فرهیخته[1] و به اصطلاح  «آدم» . آیا تا به حال سعی کرده ایم در جامعه خود مراکز و سازمان هایی که مسئول تربیت این ملّاها که همان فارغ التحصیلان رشته های مختلف  هستند را به نحوی تغییر دهیم که ضمن تربیت فارغ التحصیلان با سواد بتوانند انسان هایی فرهیخته نیز تربیت کنند. اگر تلاش هایی هم در این راستا انجام شده است چه میزان در راستای این هدف متعالی موفق بوده ایم؟ آیا اصلا چنین دغدغه ای داشته ایم یا نه؟ 

قطعا خود شما در مدارس مختلف درس خوانده اید و یا دوران دانشجویی را تجربه کرده اید و حتما فارغ التحصیلان متعددی را دیده اید، به نظر شما مدارس و دانشگاه ها در باسواد شدن ما نقش بیشتری ایفا می کنند و یا در آدم شدن ما ؟ زمانی که یکی از اعضای خانواده یا اقوام و آشنایان شما از یک دانشگاه فارغ التحصیل می شود چه قدر احساس کرده اید این فرد با سواد، فرهیخته و اصطلاحا آدم شده است؟ اگرچه میان یک ملّای واقعی و یک فارغ التحصیل فاصله بسیار است - به تعبیری دیگر ملّا شدن نیز کارساده­ ای نیست - اما در این نوشته از تفاوت میان معنای حقیقی ملّا[2] و فارغ التحصیل چشم پوشی می کنیم و صرفا هدف خود را فارغ التحصیلان مقاطع مختلف تحصیلی قرار می دهیم. اگرچه می توان حتی کمی دقیق تر به واژه ملّا نظر کرد و عملکرد نظام آموزشی را در تربیت معلمین و اساتید فرهیخته نیز سنجید که البته این موضوع خارج از بحث این نوشته و بضاعت بنده حقیر است.

---

[1] بر اساس فرهنگ معین فرهیخته در لغت به معنای  ادب آموخته ، دانش آموخته و دارای فرهنگ والا است. اما کاربرد آن در این نوشته به عنوان معادل آدم حقیقی یا انسان ادب آموخته در غالب ابعاد زندگی است.

[2] بر اساس لغت نامه دهخدا ملا در واژه لقب استاد و معلم است خواه مرد باشد و یا زن.

برای مشاهده ادامه مطلب روی فلش قرمز بالای پست یا این لینک کلیک کنید.

معجزه توانها

حدودا سال 1386 بود که درراستای سمینار یکی از دروس عمومی در مقطع کاردانی دانشگاه امام علی(ع) یزد پژوهشی در زمینه خداشناسی را انجام دادم. در خلال انجام این پژوهش ارائه ای انگلیسی زبان را پیدا کردم که نظم موجود در عالم طبیعت را به شکلی بسیار جالب و تاثیر گذار نشان می داد . این ارائه سفری متفاوت از یک برگ بود تا کهکشان ها و به عکس. این اثر هنرمندانه فکر مرا بسیار مجذوب خود کرد و باعث شد به توصیه استاد وقت، چندین کتاب در زمینه خداشناسی (از جمله کتاب صفر: تولد و مرگ در فیزیک جدید دکتر مسعود ناصری که البته کتاب بسیار ارزشمندی است اما در خواندن آن باید پیش نیازها را رعایت کرد تا دچار ابهامات بحران زا نشد) را مطالعه کنم. در نهایت ارائه مورد نظر را در حد بضاعت خود در آن دوران ترجمه کردم و نکاتی را از اندیشه های خود در لا به لای آن گنجاندم.

این ارائه را در این سال ها چندین و چند بار برای دوستان و آشنایان پخش کردم و هر بار شاهد تاثیرگذاری بسیار آن بر روی مخاطبان بودم. چند روز پیش یکی از دوستان عزیز و باشخصیت بنده، جناب آقای مجید نوروزی، که در دروان خدمت سربازی افتخار هم خدمتی با ایشان را داشتم از من خواستند که فیلم این ارائه را که در خدمت سربازی نیز برای هم خدمتی های عزیز نیز ارائه کردم برای ایشان بفرستم. فرصت را غنیمت شمردم تا حال که فرصتی شده خاطرات قدیمی این ارائه را مرور کنم آن را در بستر وب برای همه مخاطبان عزیز وب نوشت نیز قرار دهم.

این ویدئو که لینک آن ذیلا جهت دانلود موجود است  سعی می کند نظم موجود در جهان را به شکلی جالب و با بررسی موردی روی یک برگ  انجام دهد و به تعبیری برهان نظم را به تصویر بکشد. البته اینکه این نظم موجود است یا نه به برداشت و استنباط خود مخاطب از این ارائه بر می گردد و در این ارائه سعی کردم  کمترین جبری در تحمیل این برهان به مخاطب وجود داشته باشد. 

لینک دانلود 

لینک مشاهده در آپارات

آینده ی این خاک به دست همه ماست، برماست که برماست!

چندی پیش که از پیاده روی خیابان ولیعصر می گذشتم و اندر تفکرات مشوش خود سیر می کردم به ناگهان بساط دست فروشی که به ظاهر اهل کتابت و ادب بود توجه مرا به خود جلب کرد. به سراغ بساطش رفتم و به بهانه کتابهایش با او خوش و بشی کردم. در میان کتابهایش عنوان یکی از کتابها ذهن ناآرام مرا قلقلک داد. از او پرسیدم این کتاب «جامعه شناسی خودمانی/چرا در مانده ایم؟» کتاب بدرد بخوری است یا نه؟! دست فروش که  دست بر قضا دستی بر مطالعه هم داشت گفت:« من آن کتاب را کامل نخوانده ام اما با مروری که روی آن داشته ام کتاب بنظر جالبی است!» من که تحت تاثیر عنوان کتاب و فهرست آن قرار گرفته بودم همین گفته کافی بود تا کتاب را بخرم و شروع به مطالعه آن کنم. «جامعه شناسی خودمانی» نوشته حسن نراقی کتابی جالب  و متفاوت است که فروش بالای این کتاب از سال 1380 تا کنون (بالغ بر بیست و دو نوبت چاپ شاید هم بیشتر چرا که این جلدی که من خریدم چاپ بیست و دوم آن بود) وامدار نثر ساده و موضوع قابل توجهی است که نویسنده خوش قلم آن به آن پرداخته است. این کتاب به طور کلی به دلایل عقب ماندگی ایرانیان می پردازد و بی پرده عیب های ما ایرانیان را می گوید تا اینکه ما ایرانی ها عیب ها و نقاط ضعف خود را اول بشناسیم تا در گام بعد بتوانیم به کمک این خودشناسی پیشرفت خود و کشور خود را رقم بزنیم.

قابل توجه علاقمندان به کتاب دست نوشته های شکست، پلی تا موفقیت

قابل توجه علاقمندان به کتاب «دست نوشته های شکست، پلی تا موفقیت» که جویای محل فروش کتاب در نمایشگاه کتاب امسال بودند، این کتاب در سالن شبستان در راهرو 16 غرفه 28 (انتشارات فریور) موجود می باشد.

نرم افزار های اندروید و iOS بیست و هشتمین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران

سخنی با خوانندگان فهیم کتاب دست نوشته های شکست پلی تا موفقیت

اگر چه خوانندگان عزیز و دوستان گرامی کتاب در این 3 سالی که کتاب ))دست نوشته های شکست پلی تا موفقیت((  منتشر شده است لطف بسیاری به این کتاب داشته اشت و بنده را شرمنده کرده اند اما با این وجود این کتاب دارای نقایص عدیده ای به ویژه از لحاظ نگارشی و تایپی است.در سال 1391 با اینکه در گیر مطالعه کنکور کارشناسی  ارشد بودم و اصلا فرصت بازبینی کتاب را نداشتم و می دانستم که هنوز کتاب دارای ایراداتی است،  بنده مصر بودم که در همان سال کتاب را چاپ کنم  چرا که هنوز در آن سال در اوج مشکلات و مسائل سخت زندگیم بودم که شاید سالها بعد شرح حالی از این وقایع را منتشر کنم. در آن زمان  در آغاز زندگی مستقل فکری که هر انسانی از گذار از دوره نوجوانی به جوانی دیر یا زود با آن رو به رو می شود در اوج دشواری هایی بودم که باتوجه به توان اندکم در ان سالهای برایم بسیار دشوار  می نمود و تحمل آنها را نداشتم...مشکلاتی که روز به روز بیشتر مرا به سوی باتلاق نیستی و نابودی سوق می داد  بعد از جست و جو و مطالعه  بسیار در میان کتاب ها و سخنرانی ها  حوزه موفقیت و روانشانسی و کند و کاو در سخنان حکیمانه بزرگان و انسان های موفق تاریخ بشریت حاصلی جز  آشفته تر کردن دنیای ذهنم نصیب من نشد.همانطور که در کتاب هم گفته ام حرف­های قشنگ و پندآموزی که این کتاب ها و سخنرانی ها موج می زد در کنار همه­ی عظمتشان برایم اندکی غریبه بود، دوست داشتم علاوه بر اینکه  پای صحبت انسان­های بزرگ بنشینم، کسی را پیدا کنم که قدری همدرد و همرنگ من باشد. متأسفانه و شاید هم خوشبختانه، خواسته یا ناخواسته ما انسان­ها بیشتر از اطرافیان، هم سن و سالها و جامعه­ی اطراف خود و کسانی که شرایط ما را دارند الگو می­گیریم، شاید به این علّت که آنها برای ما قابل رؤیت­اند،آنها برای ما ملموس تر­اند تا انسانهایی که فرسنگ­ها از ما فاصله دارند.

اگر شکست نخورده اید، نخوانید!

 

 

سلام به همه دوستان عزیز

 

این مقاله(با اندکی تفاوت در موارد مثال)  اگر اشتباه نکنم در سال 1391 در هفته نامه بابک زمین شهرستان شهربابک(استان کرمان) به چاپ رسید.امشب برای شما دوستان عزیز در وبلاگ قرار می دهم.امیداور که مفید باشد.التماس دعا

---------------

 

 

گاهی در لابه لای تار و پود ثانیه ها و در سبقت عقربه های ساعت زندگی ام واژه ای ذهن مرا به بازی می گیرد : ((شکست!)) آری واژه ای که برای همه ما تداعی کننده خاطرات پرتنشی است، اما آیا پدیده شکست  یک مصیبت  است یا یک موهبت!؟ وقتی به سراغ زندگی نامه و دست نوشته های انسان های بزرگ و موفق می رویم، در دل خاطرات آنها ، در پله های مختلف نردبان زندگیشان رد پاهایی زیادی از شکست می بینیم. اگر زندگی دانشمندان بزرگ، مشاهیر تاریخ و مردان نام آور زمانهای مختلف را بررسی کنیم می بینیم که اکثر آنها با شکست های بزرگی در طول زندگی دست و پنجه نرم کرده اند. نمی خواهم اینجا از ادیسون بگویم و یا از نیوتون و  یا هلن کلر! نمی خواهم از بزرگانی حرف بزنم که همه ما آنها را می شناسیم و می دانیم که شکست های بزرگی را پشت سر گذاشتند، آنها انسان های بزرگی بودند!

در همین کشور خودمان، در همین نزدیکی، انسان های غریبی را داریم که بسیار بزرگ اند! کسانی که با وجود موانع و سختی ها وشاید به تعبیری شکست های بزرگ  نه تنها در جاده پرتلاطم  زندگی کنار نکشیده اند بلکه محکم و استوار، قوی تر از کسانی که چنین مشکلاتی را ندارند گام بر می دارند! به عنوان نمونه زهره اعتضادالسلطنه  که از نعمت دست محروم است و با پاهای خود به خلق تابلوهای نقاشی و بافت گلیم می‌پردازد و آرش رزقی‌بارز  هنرمند کشورمان که در 22 سالگی به علت حادثه ای  منجر به ضایعه نخاعی از قسمت گردنش گردید اما تسلیم نشد ،اینها برای ما می تواند الگوهایی باشند و یا خیلی از بزرگان هم میهن  دیگر که علیرغم بزرگی آنها را نمی شناسنیم! شاید از کنار این بزرگان به راحتی بگذریم و حتی به فکرمان هم خطور نکند که این انسان ها چه دنیایی دارند! اگر چه  آشناهستند اما غریب اند! درست است که چندان شناخته شده نیستند اما رفتار و برخورد آنها با مشکلاتشان نشان از بزرگی و عظمت درونی آنها دارد. اگر ما جای آنها بودیم به راستی الان چگونه شرایطی داشتیم؟!آیا زانوی غم بغل گرفته بودیم و یا مانند آنها اهل مبازره بودیم!؟ سر شما را به درد نیاورم سوال من این بود که آیا شکست یک مصیبت است یا یک موهبت؟!

مقایسه انگشتانمان ممنون! مقایسه خودمان نیز همچنین!

«ای نام تو بهترین سرآغاز...»

با سلام و هزاران درود به شما انسان دنبال سعادت

در این پست وب نوشت، مطلبی را در که تکمیل بخشی از  فصل هشت(بهتر است با خودمان رقابت کنیم نه با دیگران) کتاب «دست نوشته های شکست،پلی تا موفقیت» روزگاری نوشتم برای شما عزیزان قرار می دهم.انشاالله مفید باشد.

 

مقایسه انگشتانمان ممنون! مقایسه خودمان نیز همچنین!

و چه زیبا نادر خلیلی می نویسد: «اسب ها هرگز با هم مسابقه نمی دهند ما انسان ها هستیم که آن ها را به مسابقه می کشیم. اسب ها هنگامی که آزاد و سرمست‌اند به سرعت بادها می دوند. زنبورهای عسل نیز از هم پیشی نمی گیرند، همگی از گل ها کام دل برمی گیرند. و در پایان نیز کم تر از شهد گل نمی آفرینند. بال های یک پرنده با هم رقابت نمی کنند که به پروازش درآورند، و پرندگان نیز در یک دسته و در زمان پرواز از هم جلو نمی زنند، ولی همه ی آن ها به اوج می رسند. ما انسان ها نیز گله وار آفریده نشده ایم که با هم مسابقه زندگی دهیم، ما تک تک به وجود آمده ایم تا زیست کنیم و به اوج لایتناهی برسیم.» 
ما انسان ها نیز گَله وار آفریده نشده ایم که با هم مسابقه ی زندگی دهیم، ما تک تک به وجود آمده ایم تا زیست کنیم و به اوج های لایتناهی برسیم...!
.
.
.
تنها دویدن / نادر خَلی لی

ما می­توانیم پیشرفت و موفّقیّت خود را درمقایسه با رفتار و تلاش­­های قبلیمان مورد ارزیابی قرار بدهیم، هر انسان ظرفیت­ها، توانایی­ها و استعدادهای منحصر به فردی دارد که قابل مقایسه با هیچ کس دیگری جز خودش نیست، ترازوی  سنجش موفّقیّت ما گذشته­ی ماست، بهتر است در دوره­های مختلف زمانی یک ارزیابی شخصی در کلیه­ی حوزه­های زندگیمان داشته باشیم، از تحصیل گرفته تا کار، از میزان استراحت گرفته تا میزان درآمد و خرج روزانه. با داشتن یک ارزیابی دوره­ای می­توانیم به یک سطح بندی و مشخصه از ویژگی­های شخصی خود برسیم آنگاه این سطوح را با اهداف خود بسنجیم و خود را در دوره های مختلف زمانی تنها با خود مقایسه کنیم و اگر نیاز شد سعی کنیم ازالگوهایی که انسانهای موفق تبعیّت می کنند بهره ببریم، این یعنی مقایسه با خود!

فریاد سکوت

دراین پست وب نوشتم فصل ده کتاب دست نوشته های شکست، پلی تا موفقیت را برای شما عزیزان قرار می دهم.باتشکر از حضور شما

آنچه در ادامه می خوانید، شرح حالی است از زندگی من، البته باید بگویم که من شاعر نیستم، شعر من فارغ ز هر وزن است، سرشار از درد است. این دل نوشته ((فریاد سکوت)) نام دارد و بنده ی حقیر آن را با تمام وجود همراه با سبدی از عشق تقدیم می کنم به همه ی سوخته دلان ، حالت سوخته را سوخته دل داند و بس...

***
  سکوتم را نکن باور
 من آن آرامش سنگین پیش از قهر طوفانم
 من آن خرمن
 من آن انبار باروتم که با آواز یک کبریت
 جهانی شعله ور سازم
سکوتم را نکن باور
 سکوت من رضایت نیست
 غمم بهر شکایت نیست
 سکوت من جدال کوه و پولاد است
 صدای پرتو ذهنی
 به سوی ناکجاباد است
 سکوت من دویدن هاست
 صدای تیشه ی دنیا
 به روی ریشه ی رؤیاست
***

کارت پستال تلاش اوج شکوه بشری